Een triathlon wordt vrijwel altijd uitgevoerd in de volgorde zwemmen, fietsen en als laatste onderdeel hardlopen. De T1 wissel is tussen zwemmen en fietsen. T2 staat voor de transitie tussen fietsen en hardlopen. Er zijn een aantal wedstrijden die een andere volgorde hanteren en zich toch een triathlon noemen, maar dit zijn er slechts een handjevol per jaar. Er bestaat zelfs een reverse triathlon, oftewel een omgekeerde triathlon. Toch is de volgorde zwemmen, fietsen, hardlopen de versie die eigenlijk altijd gehanteerd wordt. Waarom is dat zo? Je leest in het onderstaande artikel drie belangrijke redenen.
De originele Ironman
Historici hebben moeite om de allereerste triathlon aan te wijzen. In meerdere landen werd er al rond 1900 geëxperimenteerd met wedstrijden waarin er drie sporten achter elkaar werden beoefend. Zo werden er in Frankrijk wedstrijden gehouden onder de naam “Les trois sports” (De drie sporten). Deelnemers moesten hier eerst fietsen, daarna hardlopen en als laatste kanoën. In 1921 begon het al meer te lijken op de triathlon zoals wij die nu ook kennen. Het kano-onderdeel werd vervangen door het zwemmen, maar de volgorde was nog niet zoals wij die tegenwoordig uitvoeren. Deelnemers moesten 3km rennen, 12km fietsen en de rivier Marne overzwemmen.
In 1934 werd in La Rochelle, Frankrijk een wedstrijd georganiseerd onder de noemer Les trois sports in de volgorde die we nu kennen. Toch lijkt dit nog niet de reden te zijn waarom wij tegenwoordig een triathlon in de volgorde zwemmen, fietsen en hardlopen afwerken.
In 1974 werd er in San Diego, Verenigde Staten een wedstrijd gehouden waarin men eerst meerdere rondjes van 3km renden, daarna twee keer rond het Fiesta eiland fietsten en als laatste onderdeel van het eiland naar het vaste land zwommen. Er deden 46 mensen mee met deze wedstrijd. Twee deelnemers genaamd Judy en John Collins waren zo enthousiast dat zij twee jaar later de eerste Ironman Hawaii (zie ook: lange afstand triathlon) organiseerden. Deze wedstrijd werd in de volgorde zwemmen, fietsen, hardlopen gehouden. Deze volgorde is sinds de eerste wedstrijd in 1978, met 15 deelnemers, niet meer gewijzigd.
Veiligheid
Veiligheid is een van de belangrijkste redenen waarom de volgorde van een triathlon-wedstrijd zwemmen, fietsen en hardlopen is. Zwemmen wordt door velen gezien als het gevaarlijkste onderdeel van een triathlon. Het is lastig voor de organisatie om het overzicht te houden over de groep zwemmers en kramp vormt een gevaar. Dit onderdeel wordt daarom als eerste afgewerkt, omdat de deelnemers (en organisatie) dan nog fris zijn.
Bij triathlon afstanden die langer zijn dan de hele afstand wordt er vaak in de avond laat nog een onderdeel afgewerkt. Hardlopen kan dan goed in het donker. Zwemmen in het donker is gevaarlijker dan hardlopen.
Het is gevaarlijk als deelnemers niet meer fris zijn en al één of meerdere onderdelen hebben afgewerkt gaan zwemmen. Volgens een Amerikaans onderzoek is zwemmen het dodelijkste onderdeel.
Wetsuit aantrekken lastiger dan uittrekken
Je moet er als triatleet niet aan denken om eerst te hardlopen om daarna een volledig wetsuit aan te trekken. Zo wordt het op topniveau meer een wedstrijd wie zijn wetsuit het snelste aan kan trekken, in plaats van wie de beste triatleet is. Dit is een van de redenen waarom de volgorde zwemmen, fietsen, hardlopen wordt aangehouden.
